Dement

Ik ben trots als ik denk,
dat ik haar dag toch weer heb goed gemaakt.
Met een lekker stukje vlaai, en een ‘tas koffie’ die ik speciaal voor haar inschenk,
heerlijk genieten, als ik even terugdenk.

Ik ben geduldig,
en geef haar na 20 keer vragen nog steeds hetzelfde antwoord.
Maar als ik denk dat ik dan wél naar huis mag, voel ik me toch schuldig,
maar ik weet dat het er allemaal bijhoort.

Ik ben bang,
dat ik het foute antwoord geef.
En weet niet wat ik moet zeggen...minutenlang,
ik weet dat het anders is, dan hoe ik het beleef.

Ik ben toch even blij,
als het even rustig is.
Al die verwarring, even voorbij,
maar toch het gelach en de gezelligheid, voor hun een gemis.

Ik ben verdrietig,
en tegelijkertijd nieuwsgierig.
Wat denken jullie toch, wat gaat er in jullie om,
dat denk ik elke keer, als ik bij jullie aan bed kom.