donderdag 22 augustus 2013

Pap voor erbij

Elke keer bij dit liedje zie ik je voor,
en komen mijn gedachten van jou weer door.
Je bent al lang dood, en ik mis jou nog,
maar dat mag wel toch?

Ik denk aan je elke week en bijna elke dag,
dat betekend dat ik je graag mag.
Ik praat niet in verleden tijd, je bent nog wel hier,
ik kan je alleen niet pakken, dat wil ik wel maar op welke manier?

Ik was er niet bij en heb je niet ziek gezien,
ik weet het niet, maar kon ik je dan niet aanzien?
Een druppel op mijn toetsenbord, ik huil weer,
altijd bij het denken aan jou, ik ga je niet vergeten ik zweer.



Ik bleef typen maar waarover

Ook al gaan we in een storm ver weg,
is het alsof ik mijn grenzen dan verleg.
Ik pak je hand en neem je hart,
en kijk ik naar je tranen, ietwat verward.

Je bent ver weg, maar ook heel dichtbij,
hopelijk voel je je in je gedachten soms vrij.
Het regent, niet alleen buiten maar binnen,
kon ik maar wat geluk voor je winnen.

Dan trek ik aan een koortje en dan plots,
een pakketje geluk, warmte en trots.
Met een lintje erbij, door de vogel gebracht,
met een hele belangrijke mooie vracht.

Het is voor iemand in de lucht en om je heen,
deel het uit, het is niet voor je alleen.
Ik kus je, en pak je dromen vast,
ik blijf bij je en hopelijk ben ik je niet tot last.


woensdag 21 augustus 2013

Ze zitten op de fiets en vertellen hun mening aan elkaar,
ze hoort het en wrijft verwarrend door haar haar.
Meningen zijn moeilijk, af en toe vervelend en hard,
maar beter dan gedachten die blijven, die kleuren zwart.

Relaties zijn soms kwaad, gek en ingewikkeld,
maar weet je wat daar juist onder prikkelt?
Liefde, warmte en samen er zijn,
dat hoeft niet groot maar kan heel mooi en klein.

Bomen zijn groot, robuust en bewegen snel,
komen ze in elkaar, aan elkaar, zitten ze in de knel.
Dan worden ze rustig en van binnen klein,
breekt er een tak, dan is er geen lijm.

Maar er kunnen takken breken en sommige groeien aan,
en dan blijven ze voorzichtig bij elkaar staan.
Komt er weer een storm en worden ze boos?
dan zijn ook hun blaadjes spoorloos.

Blaadjes die vallen maken plaats voor een nieuw begin,
en komen er af en toe mooie bloemen tussenin.



Mooi geschreven door Maaike Ouboter

Jij de koning, ik de indiaan
Ik op je nek, jij op je tenen staan 
En wij dan net als grote mensen 
Jij verzon je wereld om je heen 
En ik probeerde steeds 
in al je dromen mee te wensen 

Maar ook nu we niet meer samen stampend in de modder staan 
Klem ik mijn armen net zo stevig om je nek 
En zelfs als ik langzaam grijs word,
Jij steeds moeilijker gaat staan 
Blijf jij mijn koning 
en ik jouw indiaan 

jij een houdgreep, ik te laat naar bed
Het huis met onze fantasie bezet 
En niemand die daar bij mocht komen
Stokken rapen, dammen bouwen
En het water tegen houden 
zodat niets ons ooit zou overstromen 

Maar ook nu we niet meer samen stampend in de modder staan 
Klem ik mijn armen net zo stevig om je nek 
En zelfs als we in een rolstoel
alweer veel te lang bestaan 
Blijf jij mijn koning
En ik jouw indiaan
Dus wil jij mijn koning? Dan ben ik jouw indiaan

vrijdag 2 augustus 2013

Plak

Warm he, zeggen de ouderen waar ik vanavond kom,
en ik trek mijn uniform recht, waar ik net nog in zwom.

Plak, ik plak en ik plak verder door,
terwijl ik mijn en van andere het gezeur aanhoor.

Het is zomer, dit hoort er nou eenmaal bij,
kijk naar boven voel de zon en ben blij!

Plak