We komen elkaar steeds dichter tegen,
onze gevoelens raken elkaar aan.
Het zijn tranen en een lach, komen en gaan,
het is goed wat we doen, we praten,
ben ik maar niet bang, je zal me niet los laten.

Zoals al eerder gezegd, ik lees met jou je eigen boek,
elke bladzijde en soms een stukje terug, zo raken we elkaar niet zoek.
Mijn eigen boek is moeilijk om open te maken, als ik je maar de sleutel geef,
dan kijken we samen naar de plaatjes, maar lezen laat ik je niet graag,
dan gaat het over mij en dat is niet leuk, die zinnen zitten onder een stoflaag.
Maar het doet goed, als de stof weg is en ik praat echt,
en zo lieve jij, raak ik steeds meer aan jou gehecht.