Jarig

Een jaar geleden vroeg ik het,
het was geen nieuwe jas, horloge of bed.
Ik vroeg iets wat ik echt nog niet had,
ik dacht dat er niemand voor mij bij zat.

Mensen vroegen wat ik wilde,
ik had het niet, ik huilde en gilde.
Ik zag het overal behalve bij mij,
maar er zijn nu al 129 dagen voorbij.

Dat ik jouw ken en jouw liefde mag krijgen,
ik voel me super, me thuis en me helemaal eigen.

Dank je

PGO

Probleemgestuurd onderwijs of PGO is een pedagogisch concept van 'actief leren' dat werd ontwikkeld aan de McMaster Uni in Hamilton, Ontario, Canada.

De methode is gebaseerd op de cognitieve psychologie en beoogt optimaal aan te sluiten bij de manier waarop de mens van nature leert.
- Kennis kan niet worden overgedragen, alleen actief worden verworven
- Kennis van mensen ligt vast in individiuele unieke neurologische netwerken. Kennis opdien is deze netwerken uitbreiden.
- Kennis die wordt opgedaan in de context van een reële praktijksituatue wordt beter onthouden en wordt beter toegepast.


Op school krijgen we dit 1x per week (aangezien ik alleen op woensdag naar school ga). En ik vind het doodsaai, we zitten in de klas met 18 man. Er is geen structuur, de helft zit wat anders te doen, misschien 3 man doen actief mee. Ik mag nu niks meer zeggen want ik heb al 2 vragen beantwoord, nu moeten andere het woord doen. Maar iedereen zit apatisch voor zich uit te kijken. Oja én ik ben notulist, ook geweldig!

Niemand wil voorzitter zijn, als er iemand moet worden aangewezen is iedereen toevallig bezig of kijkt naar buiten...PGO i love it (NOT)

Pff heb het eigelijk best druk, (zelfs nu met Teo aandacht geven en daarom met 1 hand typen, aangezien hij op mijn schoot ligt). Verder heb ik stage en school. Gisteren en vandaag avonddienst tot 23:15, dus om 12 in bed, en dan kan ik niet direct in slaap komen.

Elke woensdag ga ik naar school, meestal van 8:45 tot 15:45..morgen staat gepland tot 16:45! En dan donderdag en vrijdag weer stage, donderdag om 5:50 op en vrijdag weer avonddienst! Dan 2 dagen weekend vrij :) Lekker! Dan ga ik zondag naar t trots van mijn middelste broer kijken! Zijn huis!! Ben benieuwd :)

Mijn energie krijg ik van de leuke patienten, mijn vriendinnen, thuis en van Jean!! Als ik bij hem ben, vergeet ik even de rest en dan is het alleen wij! Die momenten zijn fijn!!

Nou ik had even niks te doen, vandaar dit blogje :) Gewoon even zomaar

Your song

It's a little bit funny, this feeling inside
I'm not one of those who can easily hide
I don't have much money, but boy if I did
I'd buy a big house where we both could live

So excuse me forgetting, but these things I do
See I've forgotten if they're green or they're blue
Anyway the thing is what I really mean
Yours are the sweetest eyes I've ever seen

And you can tell everybody this is your song
It may be quite simple, but now that it's done
I hope you don't mind, I hope you don't mind that I put down in words
How wonderful life is now you're in the world

If I was a sculptor, but then again no
Or a girl who makes potions in a traveling show
I know it's not much, but it's the best I can do
My gift is my song, and this one's for you

And you can tell everybody this is your song
It may be quite simple, but now that it's done
I hope you don't mind, I hope you don't mind that I put down in words
How wonderful life is now you're in the world

Toen

Ik zit in de auto en ik rijd langs een mooie tuin,
er staat een mooie schommel, glinsterend geelbruin.
Twee kleine kindjes spelen in het zand,
en lopen dan weer huppelend weg, hand in hand.

Ze hebben geen benul, weten van niets,
zwaaien naar pappa, glimlachend op de fiets.
De kindjes hebben geen zorgen en geen druk,
die tijd mis ik soms wel, klein en teder en een echte ukkepuk!

Lachen gieren en het geluk van toen,
het was ooit anders en word niet herhaald.
Dat is een gedachten diep van binnen,
die daar, door onze hersenen dwaalt.

Every little thing gonna be alright, thats what they always say

Soms heb ik een moment van 'bleh'. Dan is het allemaal even klaar. Op mijn nieuwe stage gaat het goed, werken gaat me goed af. Maar zodra het woord opdrachten valt, ben ik zenuwachtig. Zo gauw ik iets moet doen, waar ik op beoordeeld kan worden, krijg ik kriebels. Doe ik het wel goed..moet het anders, kan ik nog wat voor je doen, wil je met me naar mijn opdrachten kijken (ieks!)

Gelukkig kan ik er wel over praten met iemand die in het zelfde 'schuitje' zit. We werken in hetzelfde ziekenhuis en weten wat er speelt. We weten wat er verwacht wordt van ons en dat maakt ons beide soms een beetje bang.

Ik moet, wij moeten, in ons hoofd zetten:

We zijn er om te leren,
We doen niets fout,
Zij hebben het ook ooit moeten leren,
En feedback is nooit persoonlijk (als het tenminste goed gegeven word),

Je hoort vaak, och meid het komt wel goed. Dat is het standaard antwoord. En het komt ook wel goed, maar misschien niet altijd op de manier die je verwacht.

Ik wil gewoon een goede stagiaire zijn, veel leren, mijn opdrachten goed maken, en 8 juni 2012 mijn stage en school afronden met een dikke voldoende. Ik wil mijn diploma en werken zonder verdere zorgen! Dan hebben we een feestje en vakantie! Yeah

Kunnen wij het maken? Jazeker, we gaan het gewoon doen!!

Weer een leuk weekend voorbij,
ik zie je staan en je bent gewoon van mij.
We houden andere mensen voor de gek,
beginnen een grappig gesprek.

We drinken, lachen en zingen,
samen doen we toch wel gekke dingen.
Af en toe een blik zegt genoeg,
weet je je stage al, dat is wat je me voor het eerst vroeg.

Dat plagen, vind ik stiekem toch wel leuk,
je terugplagen, en ik lig in een deuk.
Je blik dan, en een vlugge kus,
je bent een lieve hoor, en een romanticus!

Ik ben ontzettend blij dat ik jouw vriendin ben,
dit is wel iets waar ik aan wen.
Wij zijn samen, en hopelijk voor een hele tijd,
ik hou van je lach, je knuffels en persoonlijkheid.

Jij?

Jij bent speciaal!

Dood

Zuster het gaat niet meer,
het hoeft voor mij niet.
Het doet mij z'n pijn, keer op keer,
is dit het nou, wat mijn leven mij nou biedt?

Ze gaat een keuze maken,
een keuze die geen weg terug heeft.
Het is gebeurd, en het gezicht is bedekt met een laken,
het is haar niet gelukt, ze heeft het niet overleefd.

Ze heeft nu wel geen pijn meer,
die gedachte doet veel goed.
Ik bedek mijn tranen, wat ik mezelf steeds aanleer,
genieten van het leven, dat is iets, dat moet!